Martin Bril rijdt ook Volvo

[V480-S60]

Ik zet het nu wel zo stoer neer, maar ik heb het geluk een vrouw getrouwd te hebben die al autogek was en die ik VOLVO-gek heb gemaakt. Het kan haar zelfs niet luxe genoeg zijn.

[Hans]

Haha, heb jij geluk mee! Wij allemaal wel want we rijden toch allemaal maar mooi Volvo

[Peter]

Dat zegt toch genoeg.

[alettesmeekens]

om even terug op het topic te komen...



geweldig zo'n garage!!!

[V480-S60]

kwijl, kwijl, kwijl, kwijl. :crazyeyes: :crazyeyes: :crazyeyes:

[480S60]

Nu nog die niet Volvo opgehokt krijgen...

[menjo]

om even terug op het topic te komen...



geweldig zo'n garage!!!

Gisteren ook bij de Ikea geweest?

[+++t blijft behelpen+++]

In het Volkskrant Magazine van vandaag, zaterdag 26 mei 2007, staat weer een schitterend Volvo verhaal van Martin Bril.
Het is vertederend om te lezen hoe hij zijn liefde beschrijft:

"Hij is als een vriend voor me. Als hij voor de deur staat, kan het gemoed zomaar volschieten. Het ontwerp! Die kleur! De prachtige zwarte ramen, de vleugel achterop . . ."

Helaas heeft een of andere bouwvakker zijn auto in de zijne geboord en dus moet hij op zoek naar een nieuwe maar het blijft knagen:

"Ik weet niet of ik afscheid kan nemen. Het liefst zou ik hem voor duizenden euros opknappen (...) en permanent voor mijn deur parkeren - alleen nog maar om naar te kijken. Het is mijn auto, het is mijn leven. Ik weet dat het kinderachtig klinkt, maar sinds ik gehecht ben aan mijn auto, voel ik me meer man dan daarvoor, toen een auto gewoon een kwestie van wielen was."

Ben benieuwd waar hij nu mee gaaat rijden.
Een lichtblauwe R wellicht?

[Ben]

Het hele stuk staat hier:

Onvermijdelijk nadert het moment dat ik afscheid moet gaan nemen van mijn auto. Voor veel mensen is een auto niet meer dan een geval op vier wielen waarmee ze zich kunnen verplaatsen. Zolang hij maar rijdt, is hun standpunt, en niet afslaat in de file, altijd zo vreselijk lullig. Ze hebben er verder geen emotionele binding mee. Wie in een leasebak rijdt, kan al helemaal niet bonden met zijn wagen, want hij is de facto niet je eigendom.

Maar mijn auto is van mij.

En hij is geel, cream yellow om precies te zijn, een kleur die bekijks trekt en waar veel om wordt gelachen. Een vriendin vroeg me eens of ik hem goedkoper had kunnen krijgen, vanwege die bespottelijke kleur. Het tegenovergestelde, moest ik antwoorden. De gele Volvo T5R was in zijn gloriedagen, midden jaren negentig, een van de duurste Volvo's die er was, een racemonster. En ook tweehands zijn ze sindsdien altijd aan de prijs gebleven, want er zijn er maar weinig van. Het is een limited edition, zogezegd.

Ik kocht de mijne in 2002 - bij Jan Roest, mijn garageman. Die had hem weer in Belgie gekocht, van een oude dame. Er stond 65.000 kilometer op de teller. Zij had het monster gekocht omdat ze de kleur zo mooi vond. Harder dan 100 had ze er nooit in gereden. Ik wel, want hij bleek moeiteloos 250 te lopen. Daar moet je dan voor naar Duitsland, niet mijn favoriete land, al was het maar omdat er altijd wel auto's voorbij flitsen die jouw topsnelheid probleemloos overtreffen. Lijkt het ineens alsof je stilstaat, terwijl je hele auto schudt en boldert en brult. Heel frusterend.

Maar goed.

Ik heb veel meegemaakt met mijn auto. Hij is als vriend voor me. Als hij voor de deur staat, kan het gemoed zomaar volschieten. Het ontwerp! Die kleur! De prachtige, zwarte ramen, de vleugel achterop, de kapotte spoiler - al die verdomde verkeersdrempels. We hebben de raarste dingen meegemaakt. Ik reed eens in Corsica een steile heuvel af en het begon ernstig naar brand te ruiken in de auto. Het gezin had niets in de gaten, gelukkig. Beneden lag de zee, een blauwe, diepe put. De weg was bijzonder smal. Bij iedere bocht begon de auto slechter te remmen, sterker: de remmen werden slap als een vaatdoek. En de brandlucht drong nu tot iedereen door. Toch haalden we het piepkleine keienstrand beneden. Daar belde ik mijn garageman, die zich op vakantie in Griekenland bevond. "Ooh," zei hij, "de remvloeistof kookt. Je moet ook niet op de automaat naar beneden rijden, maar in zijn drie, of op L." "En nu?" vroeg ik bezorgd. "Gewoon weer naar boven rijden." En aldus geschiedde.

Geel is een lastige kleur voor een auto. Je zier er alles op. Krasjes, kleine deukjes, teveel dode insecten die er niet af te poetsen zijn. Om het geel te laten glimmen, moet de auto voortdurend door de wasstraat, een leuk uitje, zoiets als wandelen met de hond. "Even de auto wassen schat," roep ik dan op zaterdagmiddag, en hup - daar sta een uur in de rij. Lekker stofzuigen, matten kloppen en praten met de auto. Hij zegt niets terug, maar begrijpt alles. Zo wil een man het graag, vrees ik.

Vorige week reed een bouwvakker in een bestelbus zo de flank van mijn gele vriend binnen. Enorme schade. Ruzie met de bouwvakker die vele vrienden had die beweerden dat het mijn schuld was. Terwijl dat, haha, niet zo was. Eindelijk ook eens gelijk. Los daarvan heeft de auto zijn beste tijd gehad. Bijna 200.000 kilometer in gereden. Bij hoge snelheid lekt hij overal wind. De motor al een keer opgeblazen. Stabilisatorstangen gebroken. Wielophanging verpest, door de vering gezakt tijdens vervoer van Ikeakeuken - enorme partij spaanplaat, zelf in elkaar te knutselen. Overal gekke geluiden, varierend van motorische rammeltjes tot het dakraam dat niet lekker afsluit. Enzovoorts, enzoverder.

Maar ik weet niet of ik afscheid van hem kan nemen. Het liefst zou ik hem voor duizenden euro's opknappen, helemaal als nieuw laten maken, en permanent voor mijn deur parkeren - alleen nog maar om naar te kijken. Het is mijn auto, het is mijn leven. Ik weet dat het kinderachtig klinkt, maar sinds ik gehecht ben aan mijn auto, voel ik me meer man dan daarvoor, toen een auto gewoon een kwestie van wielen was. De mooiste ervaring die ik deel met mijn gele T5R is als we vanuit Frankrijk Amsterdam weer binnenkomen - duizend kilometer achter de rug. We hobbelen dan over de Utrechtsebrug de stad binnen, en ik zeg dan altijd: "hij heeft ons weer veilig thuisgebracht." Gezien mijn rijstijl is dat een hele prestatie.

bron: De Volkskrant

[Renkel]

Martin Bril schrijft voor de Volkskrant, afgelopen donderdag nog zijn stuk gelezen over het Kazemattenmuseum bij Kornwerderzand, en hij heeft ooit het Nationaal Dictee geschreven.

Zijn volvo T5R of >> Alle Martin Bril columns over Volvo

[gertsan]

mooi

[Ben]

Bas van Putten schrijft in AutoWeek:

Ofschoon ik De Volkskrant en dus stercolumnist Martin Bril bijna nooit lees - ik haat die krant nog meer dan de PvdA - vernam ik onlangs via de tamtam dat Martins column in het Volkskrant-magazine hard nieuws bracht. Zijn Volvo is aangereden.

Lach niet, dit is een serieuze zaak. Bril bezit een gele T5R en hij houdt van de auto, wat in hoge mate voor hem pleit. De T5R, dat is het echte werk; de oer-R, limited edition. Zelfs de kleur is uniek. Dat geel - officieel: cream yellow - is voor de echte Volvoman wat voor Ferraririjders rood en voor Bugattimannen blauw is.

Helaas: die van Bril is kapot. En Martin vraagt zich hardop af of de tijd van afscheid nemen is gekomen, al zou hij hem het liefst voor veel geld laten opknappen en voor zijn deur zetten om naar te kijken. Maar de tank mankeert teveel. Wat nu?

Als 850-oudgediende acht ik me gerechtigd Bril bescheiden maar daadkrachtig van advies te dienen.

Ik zeg: Martin, red de tank. Je hebt het geld om je morele verplichtingen na te komen. Behoed hem voor de Sjonnificatie die de minder exclusieve oldtimers in spe nogal eens treft, als ze in handen komen van vandalen die het onderhoud niet kunnen betalen. Laat hem uitdeuken bij een gekwalificeerde schadehersteller. Zet hem weg. Houd hem in topstaat. Het is geen auto maar cultuurgoed; een collector’s item, een toekomstige klassieker. Koop voor het dagelijks vervoer desnoods een Espace. En schrijf één keer per jaar iets liefs over je auto.

Dat is voor iedereen het beste.

Voor Bril, omdat hij zijn geliefde gele niet hoeft op te geven. Voor de 850-gemeenschap, omdat een columnist van naam een zinvolle ambassadeursrol gaat vervullen voor de mooiste Volvo aller tijden. Voor mij, omdat ik het als T5R-consultant allemaal bekokstoofd heb.

Zo, ik heb gezegd.
Overigens ben ik van mening dat Volvo onmiddellijk een nieuwe R moet gaan ontwikkelen. Dan wel een echte: vierkant, trots en nuchter. Het is geen wonder dat de R-gemeente de 850 trouw blijft. De oude en de nieuwe V70’s met R-logo halen het niet bij het origineel. Het zijn vast betere auto’s, maar geen R’s. Ze zijn te rond, te mooi, teveel gewone snelle stationcars. Dat is trouwens meteen het verhaal bij de foto hierboven. Met vriend L. - eigenaar van de gele - maakte ik een proefrit in de groene. We vonden we het een geweldige auto. Toch horen we liever onze oude bakken rammelen. “Ze zijn gek geworden daar in Zweden”, zei L. toen we de groene weer parkeerden bij de dealer, “het lijkt verdomme wel een Mercedes.”
Cream yellow rulezzzzzz.

[+++t blijft behelpen+++]

sjeu, voor het feit dan je ongeletterd en rechts bent


is je advies toch heel goed!
Ik hoop alleen niet dat je 10 kijkt, wilders stemt en de geletraaf leest.. (nou ja, plaatjes kijken zal het dan wel zijn...)

[geestschrijver]

Heeft niemand Martin Bril en zijn gele gevaarte in De Garage van 11 juni gezien? Ik heb net zitten kijken, op de HDD-recorder. Het goede nieuws: de Volvo is wel gerepareerd en hij bewaart 'm! Kijk zelf maar.

(Of stond dit al ergens anders op dit fijne forum te lezen?)

[volvorider]

Goh, even naar het stukje zitten kijken, maar die Martin Bril kan beter schrijven dan praten......

[geestschrijver]

Ja, dat heb je vaak met schrijvers.