In de afgelopen dagen zoals beloofd de bovenste draagarmen verwijdert:
Afbeelding van WhatsApp op 2025-01-09 om 21.03.52_ef41f58a.jpg
en geschuurd:
Afbeelding van WhatsApp op 2025-01-09 om 21.03.54_e5b66a8b.jpg
Ferdi dankzij jouw tip ben ik lokaal gaan zoeken en kwam ik bij
dit halfgelaatsmasker van Stanley, wat dankzij de inwendige filters ook onder de laskap past.
Het verschil is aanzienlijk! Mijn veiligheidsbril beslaat een stuk minder en na een dag met een masker op mijn tedere smoelwerk voelen mijn luchtwegen een stuk minder alsof ze van katoen zijn gemaakt.
Daarna weer terug naar beide onderste draagarmen, want die waren nog niet af.
Tot nu toe deed ik het buiten op een workmate, wat op zich prima werkt... maar mijn vrouw haalde me over en sinds dinsdag heb ik het genoegen van een in hoogte verstelbaar, kantelbaar, opvouwbare lastafel, wat een gemak is dat zeg!
Gister had ik lekker mijn eigen vuurwerk gecreëerd en zat ik heerlijk in de flow, totdat de Dremel spontaan uit zichzelf in toeren begon te variëren om vervolgens gezellig uit te schakelen.
Daarna weigert ie nog voor me te werken, had ik iets verkeerds gezegd?
Geen probleem, terwijl mijn vrouw de bon boven water haalt pak ik de doos terug in en gaan we terug naar de winkel.
Daar zullen ze hem vast wel direct omruilen want hij is net een maand oud en Dremel zal toch vast goede garantie hebben om de goede naam te ondersteunen. Dan kan ik daarna nog van een paar uurtjes daglicht gebruik maken om het laatste verfijnde slijpwerk te doen.
Aan de service balie wordt mijn roze bubbel lek geprikt wanneer ik de jonge man aan de telefoon met de afdeling de woorden "opsturen voor garantiebepaling" hoor mompelen.
Wanneer de klanten in de winkel eindelijk de afdelingsmedewerker los laten zodat hij het verder met ons af kan komen handelen, heb ik al een geul in de vloer gesleten met vrijwillig ijsberen, wachten duurt altijd lang.
Ze hebben inderdaad wel merken waarbij er direct omgeruild wordt, maar Dremel is daar niet 1 van, "sorry meneer, het kan zeker 2 weken duren voordat u hem terug heeft..."
Alles... verloopt... heel... zzz... zzz... traag en tegen dat we de winkel verlaten is buiten aan het schemeren, Jippie jaja jippie jippie jee!
Na een beroerde nacht mag je best van me weten dat ik vanmorgen even tijd nodig had om op stoom te komen.
Eerst de jongste met de auto naar school geglibberd, om vervolgens in mijn sanatorium (de schuur, werkplaats) in mijn stoel 6394 bakjes warme moed naar binnen te werken.
Nadat ik me in mijn uniform heb gehesen stel ik de lastafel in de deuropening op en besluit ik om de banden met een oude, trouwe vriend weer eens aan te halen.
Dat contact was geheel door mijn schuld verwatert, het was gewoon te zwaar geweest met hem er ook nog bij de laatste tijd... Mijn haakse slijptol heb ik het dan over.
Met een ventilator achter me finesse ik beide draagarmen in model, 1 eigenwijs klein zwart puntje blijft op 1 van de armen zichtbaar.
Van de achterkant gezien lijkt het helemaal dicht, maar wanneer ik met een spitse pick erin peuter opent zich een piepklein speldenprikje precies tussen de lassen, Aargh!
Even weer terug in mijn stoel van wat cafeïne genieten en dan toch maar het las apparaat aangezwengeld, gewoon omdat het kan.
Daarna nog 1 schoonheidsbehandeling met de haakse slijptol, et voilà:
Afbeelding van WhatsApp op 2025-01-09 om 21.03.54_95e1e22c.jpg
Wanneer ik tevreden vanuit mijn stoel van een afstandje naar mijn onderdelen zit te kijken krijg ik zin om nog even wat voor te bereiden.
De auto hangt aan het elektrisch druppel infuus waardoor ze er ook met de sneeuw comfortabel bij staat, en omdat ik haar voor opslag misbruik.

Praktisch alles wat nu op de vloer staat moet opzouten en dan kijk ik van daaruit wel hoe ik met de ruimte kan werken.
Waarom maken ze onderdelen zo zwaar? Ze weten toch dat mensen ermee moeten sjouwen...
Heen en weer, heen en weer, dit wel, dat niet, nee toch wel en beetje bij beetje ruim ik alles aan kant.
Dan zoek ik naar wat oplossingen om iets, zeg bijvoorbeeld geschuurde onderdelen, aan op te kunnen hangen.
In eerste instantie vermaak ik me met hout, lijmklemmen en een ladder maar wanneer de koffie z'n ding doet in mijn onderstel wandel ik door onze tuin naar ons huis.
Dat dit bedrijf niet eens een eigen toilet heeft, ik ga een boze brief schrijven!
Tijdens die winter wonder wandeling van maar liefst 10 meter valt mijn oog op iets achter onze zelf verbouwde aanhanger die in een hoek staat, interessant! (mysterieus he, blijf lezen)
Na mijn zaakjes met de koffie afgehandeld te hebben vermaak ik me weer met diverse wandelingen van en naar de werkplaats.
Dit wel, dat niet, nou ja je kent het verder wel.
Nog even het schuurraam -dat nog nooit gesloten heeft sinds we het huis kochten- afdichten met een piepschuim plaat om vervolgens af te ronden met een vrolijk dansje met wat plastic folie.
Let niet op de rommel, ik was wel aardig door mijn dag maar ik wilde toch even voor jullie een sfeer impressie vastleggen, daarom ook wat onderdelen willekeurig opgehangen...
Bij deze presenteer ik u, mijn zeer gewaardeerde lezer, mijn toekomstige spuitcabine:
Afbeelding van WhatsApp op 2025-01-09 om 21.03.53_52ad79ad.jpg
De oude stangen van de vouwtent die we van de aanhanger hebben afgehaald waren het mysterie in onze tuin, nu dienen ze als een stevig, verschuifbaar ophang systeem.
Zoals u kunt aanschouwen is het magazijn momenteel even gesloten, sorry voor het ongemak.
Afbeelding van WhatsApp op 2025-01-09 om 21.03.52_3a2a6f78.jpg
De werkbank en het grootste deel van het gereedschap en zelfs ruimte om met de misses te zitten zijn "afsluitbaar" van de werkvloer.
Ik heb het getest en de stangen dragen met gemak het gewicht van alle onderdelen, en ze kunnen helemaal uit de loop zonder in de buurt van elkaar te komen.
Tevens kan ik van alle kanten om de delen heen, ook niet geheel onbelangrijk.
Op de werkbank heb ik al even de opstelling voor de komende stap klaar gezet en er is nog ruimte om wat aan te modderen.
De stoelen staan er niet alleen om er mijn tengere bipsems in te parkeren, ze dienen ook als maatstaaf...
Ze zijn inklapbaar en laten dan genoeg ruimte over tussen de werkbank en de afscheiding naar de spuitcabine om de kastdeuren en lades te openen, win - win!
In theorie althans, haha!
En zo komt er weer een einde aan een productieve dag (al zeg ik het zelf) en worden ondertussen worden mijn rug, nek en schouders verwent door een prima elektrisch dekentje.
Ja mijn lichaam laat wel weten dat we met grote mensen speelgoed hebben gespeeld maar zoals ze voeger bij ons bij scouting zeiden: "pijn is een emotie en emoties kun je uitschakelen"
Bakje warme thee met honing naast de laptop om de keel te smeren en maar tevreden op die knoppen rammen...
Voor nu heb ik wel weer genoeg gezeverd en ga eens kijken of mijn mandje nog op dezelfde plek staat als gister, welterusten menschen!
