Toen ik 27 november vorig jaar het achter subframe eindelijk op de krik had liggen zei ik net te hard tegen mezelf "föck".
Mijn vrouw stond me al even van een afstandje gade te slaan en vroeg wat er mis was.
"Nou alle bussen zijn inderdaad versleten, maar dat is niet waarom ik f.ck zei... Er is niks ergs hoor, maar ik denk dat ik iets MOET doen en het slaat nergens op..."
Even een 2 tal ingezoomde foto's van hoe het subframe destijds op mijn krik lag.
IMG_20250418_205854.jpg
IMG_20250418_210226.jpg
Grootste deel van de mensen wisselt de bussen en knalt hem terug onder de auto.
Een kleiner deel van de menschheid spuit zoiets af, wisselt de bussen en plaats alles dan terug.
En dan heb je mij, ergens in mijn eigen spectrum.
Ik wil mijn komplete subframe polijsten...
Geïnspireerd door een Honda Civic met een opvallend witte subframe brace, het leven loopt soms vreemd.
Het is me volledig bekend dat dit nauwelijks zichtbaar zal zijn en dat het bijvoorbeeld niks voor de dagwaarde van de auto zal doen.
Ook wist ik vooraf dat dit niet even snel gepiept zou zijn en dat het fysiek een pittige uitdaging zou worden.
Het subframe is van een grof maar knetterhard aluminium en nooit bedoeld om te blinken.
Tevens snap ik dat het subframe slechts wat makkelijker te reinigen zal zijn, misschien een wat verbeterde luchtstroom oplevert, maar dat is beide al een ver gezochte verantwoording om zoiets te doen.
Geld en tijd hebben we helaas ook niet oneindig.
Zelfs de RDW stuurde vandaag een liefdes brief.
Verklarend dat ze nog 2 maanden aan straat geparkeerd mag staan en enkel nog van en naar de apk keuring rijden.
Net zoals bij het spuiten van de draagarmen doe ik dit puur en alleen voor mezelf.
Alles is zowel nieuw als gebruikt redelijk verkrijgbaar.
Spullen kunnen door professionals in nieuwstaat gebracht worden, als ik daarvoor zou kiezen.
Dit gaat niet over een perfect eindresultaat.
Je mag best zien dat het materiaal 25 jaar oud is.
Dit gaat erover hoe ver ik mezelf kan pushen en tevens waar leg ik de grenzen.
Wat kan ik, met mijn beperkingen nog bereiken?
Als het fout gaat dan hou ik er in ieder geval een sjiek onderstel voor een glazen salontafel aan over.
Dus sinds eind februari ben ik mijn eigen uitdaging aangegaan en ik heb zo ontzettend veel geleerd.
Over het materiaal, het proces en ook over mezelf.
Ik ben mezelf diverse malen snoei hard tegen gekomen, heb diverse malen opgegeven, heb dagen dat een koffie kopje tillen al te zwaar is, heb dagen dat een half uurtje al teveel was, heb 2 oudere boormachine die de geest gaven en diverse tegenslagen gehad.
In de grote mensen wereld zijn er in mijn omgeving ook al een tijdje dingen gaande die heftige emoties bij me opwekken.
Heftige dingen waar ik niks in kan betekenen.
Daarbij gezegend met een reeks diepe depressieve golven van mezelf, huppelde ik op en neer door onze achtertuin in weer en wind.
Onze schuur werd mijn werkplaats en werd mijn rustoord.
Via youtube leer ik de kneepjes van de ervaren polijsters zelf onder de knie te krijgen.
Regel nummer 1 is dat je met je gezicht polijst...
Bekijk de heren maar eens op youtube, stuk voor stuk hebben ze een waterafstotende laag polijstpasta over hun gezicht gesmeerd.
Ik was dan ook geen uitzondering, wat ik ook probeerde aan beschermde middelen.
Het komt zelfs vrolijk door een dubbele laag handschoenen heen
IMG-20250411-WA0001.jpg
Gemiddeld genomen zag mijn koppie tegen het einde van de dag er dan zo uit:
IMG-20250321-WA0008.jpg
Flink door de mangel gehaald... maar gelukkig!
Ik raak zo in vrede met mezelf wanneer ik me door de procedures worstel.
Zo en dan nu eens wat plaatjes bij de praatjes.
Eerst een foto waarop het verschil met een eerste schuur ronde duidelijk zichtbaar is.
IMG20250226132034.jpg