Volvo-Forum.nl

Rijd nu ongeveer een jaar met heel veel plezier in mijn overcomplete XC70. Niets te wensen. Voor de koop destijds vanalles geprobeerd, dus het was zeker geen impuls aankoop.

Dat mijn oudje eruit moest valt te betwisten, maar na 3000Euro eraan verspijkerd te hebben met nog een lijst van zaken die moesten gebeuren heb ik er maar een streep ondergezet.

Het was een makkelijke overstap, wat een verschil, wat een rust en een genot om te rijden. En nog veiliger.

Maar er knaagt soms wat. Dat oudje was mijn eerste Volvo. Veel zelf aan gedaan, altijd poetsen en veel veilige en plezierige kilometers mee gemaakt. Ik vond 'm prachtig met die mooie donker bruine lederen bekleding en dat lichte interieur en dashboard. Dat zachte schuim materiaal. Ik was altijd zo trots als een pauw en voelde me de koning te rijk.

En nu knaagt het af en toe, het is allemaal we top, maar dat vorige model, dat robuuste karakter en misschien ook iets minder verfijnd, allemaal wat groffer.

Hebben jullie dat nu ook wel eens? Het is alsof je aan een vervlogen liefde denkt, iets van lang geleden.

Of ben ik gewoon verwend en een oude zeur. Heb ik eindelijk zo'n prachtige auto kunnen kopen, zit ik te peinzen.

Ik vind het vooral interessant om te zien dat je een XC70N ("oudje") in je herinnering ervaart als wat groffer en minder verfijnd. Heb er eens in gereden en als je hem op zijn beurt vergelijkt met mijn 945 ("dinosaurus" wellicht dan? ) dan is ie het toonbeeld van verfijning en moderne luxe

voor mij wel.
Heb toen ik net mijn rijbewijs had nog even in een 343 gereden van een vriend en een 760 Estate mogen proefrijden bij schoonpa. Kan me niet veel van herinneren.
En ja de vorige XC70 was ook al geweldig maar voelde toch wat lomper aan.

Ach, ik rij nu al ruim 20 jaar zelf Volvo. Ben begonnen met een 440 78 pk met carburateur en handmatige choke. Daarna een 440 1.9TD een 480 Turbo, een 480 GT, een 440 90pk, een V40 1.9D 115 pk, een S60 D5 2002, een S60 D5 GT 2005 en dan nu de V70 2.5T AWD GT uit 2005.

Daarvoor nog wel gereden in de Volvo 343 en 340 van mijn vader.

Elke auto is je eerste. En als je het goed voor elkaar hebt is elke andere auto weer een verbetering ten opzichte van de vorige. Maar ja die eerste auto blijft toch je eerste auto. En dat geeft wel wat gevoelens. Hoewel ik moet zeggen dat mijn huidige V70 echt een dijk van een wagen is, en de "echte Volvo uitstraling" heeft. Vond ik het persoonlijk heel erg jammer dat de V40 total loss is gegaan. Dat was de eerste auto waarbij ik echt het gevoel had iets om me heen te hebben. Niet dat de 440's negatief waren. (En de 480 is een verhaal apart want dat was in 1995 gewoon een heel luxe wagen.) Maar als ik dan kijk naar het verschil tussen de V40 en de S60 ik wilde niet meer terug naar die V40, Terwijl ik kon kiezen uit twee op dat moment even jonge exemplaren.

Mijn eerste auto was een Simca Horizon en ik heb er totaal geen heimwee naar. Misschien wel beperkt naar de tijd toen ik nog studeerde. Mijn eerste echte auto was een V70 en dat was een feest. Op paper had ie 126 PK geloof ik, maar het leken dr veel meer, hij reed echt geweldig goed en zo'n echte auto was een feest (ik kwam uit een Renault Laguna die me op vele vlakken in de steek liet). Aan de eerste v70 denk ik met liefde terug. De huidige is een betere auto en m'n 3de v70 komt eind februari. Voorwaar, ik ben een fan.

Hahahahaha.... zo werkt dat denk ik... Ik heb ook alleen goede herinneringen aan mijn eerste volvo...
Maar ja... op die leeftijf (20) maak je ook een hoop voor het eerst mee in zo'n auto

Heb wel een idee ... neem er een oldtimer bij, kun je altijd ff lekker terugvallen op dat heerlijk spartaanse ouderwetse gevoel....