Rond 01:00 rijden we op de ring A10 in Amsterdam, ik zie in de verte het verkeer stilstaan en ik hoor mezelf zeggen: "Ja hoor, een uur, en er staat file, wat is dit nou weer voor onzin" . Ik kijk nog even in de achteruitkijk spiegel, zie in de verte nog koplampen waarop ik de alarmlichten aanzet en plaatsneem achter een zilvergrijze S80 2.4.
Daarna word het stil...
Het eerste wat ik me herinner is rook in de auto..
Het tweede een man met een bebloed gezicht in de auto.. daarna dat ik in mijn t-shirt in de regen stond met iemand achter me die mijn nek vasthoudt. "Niet bewegen!!" zegt hij.
Even daarop lig ik in een bed met mijn schoenen en sokken uit en kijk ik in de TL verlichting van het ziekenhuis. Mensen vragen of het goed met me gaat waarop ik alleen de vraag eindeloos herhaal of het in orde is met mijn vriendin.
De volgende herinnering is die van de groene lampjes en het getik van de CT scan die een kleine hersenbloeding aantoonde, daarna vlagen van een rolstoel, bloed prikken en eindelijk in mijn eentje naar het toilet waar ik heel even tot rust kon komen.
Na het toiletbezoek werd ook mijn vriendin in een rolstoel voorbij gereden al druk kwebbelend met het verpleegkundig personeel. "Ja hoor, zij wel" schoot er nog door mijn hoofd. Waarna we herenigd werden.
Rond 04:00 werden we ons zaaltje ingereden en konden we in alle rust bespreken wat er gebeurd was. Ik had alles bewust meegemaakt maar kan me er tot op heden op de flashbacks na niets van herinneren.
Op de klap na heeft mijn vriendin het meeste onthouden.
Enkele seconden nadat we waren gestopt is er een 94' golf variant op volle snelheid ingereden op de v50. Geen remgeluiden, niets.. De klap was zo furieus, zo zwaar en zo snel dat we van de klap zelf allebei niets mee hebben gekregen.
De V50 heeft de klap op haar best opgevangen door haar achterste geheel op te offeren, de gordelspanners te gebruiken en de breekbouten van de stoelen te laten breken.
Na de klap van achteren zijn we gelanceerd en hebben de S80 voor ons geraakt, gezien de relatief beperkte schade denk ik dat de mensen in deze auto ongedeerd zijn.
De dagen erna zijn we helemaal vertroeteld met liefde van vrienden, familie en het personeel van het ziekenhuis en hebben ze ons goed in de gaten gehouden. Gisteren ging het zo goed met ons dat we (op staande voet) ontslagen zijn.
Daarop zijn we bij het bergingsbedrijf langs geweest om de schade te aanschouwen en we zijn ons dood geschrokken.
Kort na het ongeluk heeft zowel de politie als het ambulance personeel ons gezegd dat we geluk hadden met zo'n stevige auto met al zijn veiligheids systemen. In vrijwel elke andere auto in deze klasse had de uitkomst een stuk meer luguber kunnen zijn.
Met ons gaat het naar omstandigheden goed. Mijn vriendin is nog wat duizelig en heeft spierpijn, hetzelfde geldt voor mij, plus dat mijn korte termijn geheugen zo nu en dan een steekje laat vallen. Maar dat weegt niet op tegen het feit dat we er zo goed uit gekomen.
Beiden zijn we er zonder fysieke schade vanaf gekomen.. wonderbaarlijk gezien het kattengrit dat achterin stond onder mijn pedalen lag. (dit was de zogenaamde "rook" waar ik zo van schrok
)Vannacht hebben we thuis de eerste volle nacht slaap gehad, en gaan we verder met al het noodzakelijke regelwerk. De auto moet weg bij het bergingsbedrijf, ik moet een dealer vinden die de auto tijdelijk wil stallen en ik moet een schade expert regelen om de auto te taxeren en de rest van de persoonlijke bezittingen (laptop, camera) die defect zijn.
Nu afwachten wat we gaan terugkrijgen voor de V50, en rustig op zoek naar ander vervoer. Misschien na lang sparen wel weer een V50
