Je bent wat je rijdt
Geplaatst: 07.03.2008 - 22:27
Je bent wat je rijdt
Door: Floris Blom
Ik heb niks met auto’s. Behalve wanneer die van ons weer vervangen moet worden. Dan blijkt dat ik, mijns ondanks, diep in mijn hart verduiveld goed weet in welke auto ik wel of beslist niet gezien wil worden.
‘Situationele betrokkenheid’ noemen deskundigen dat: ik begin mij pas voor het onderwerp te interesseren wanneer de nood aan de man is, en daarna is het weer afgelopen. Vorig jaar om deze tijd was het weer zover, want ik diende op stel en sprong mijn auto van de zaak in te leveren. De beslissing moest snel genomen worden. De shortlist met begeerde merken en types bevatte niet eens zoveel namen en ons budget kende uiteraard een limiet. Dan heb je weinig te kiezen. Uiteindelijk viel ons oog op een donkergrijze auto van een Zweeds merk waarvan de naam begint met de letter V.
Wat zegt die keuze over mij? Volgens mijn psychotherapeut is het een mannelijke auto. Dat is dan in elk geval mooi meegenomen. Volgens mijn goede vriend J. echter is het een auto die behoort tot de categorie Helemaal Fout.
Daar heb je het al! Men is wat men rijdt. De auto weerspiegelt de persoonlijkheid van de automobilist. Even afgezien van de financiële armslag kiezen de meeste consumenten het merk en type mede op grond van het bijbehorende imago. De wagen moet bij je passen, je wilt laten zien wie je bent. Elk merk en elk type heeft zo zijn eigen doelgroep. Met de bijbehorende stereotiepen en karikaturen, waar wij allen wel een beeld bij hebben. De BMW- of Audirijder is een bumperklevende dolle stier, Jan Doorsnee heeft een Opeltje of zo’n kleurloze familie-Japanner. In speelgoedautootjes op kruiwagenbandjes, zoals een Suzuki Alto, rijden jongejuffers of bejaarden die eigenlijk de weg niet op durven. Een Mercedes is voor boeren. Pooiers en dealers rijden in een Amerikaan. Er zijn mensen die een verband leggen tussen de dikte van de auto en het (on)vermogen van ’s mans geslachtsdeel. Dat is me te plat, daar doe ik niet aan mee.
Maar het kan nog gekker. De krant van wakker Nederland, nooit te beroerd om onzin te publiceren, berichtte dat de keuze voor een automerk gekoppeld is aan astrologische kenmerken. Uit onderzoek was gebleken dat autohandelaren het liefst een mens van het sterrenbeeld Weegschaal de showroom zien binnenstappen. Die heeft namelijk een uitgesproken voorkeur voor luxe en is ook bereid hiervoor te betalen. Zowel vrouwelijke als mannelijke Weegschalen rijden vaak in dure merken als Mercedes en BMW. In mijn geval klopt dat dus lekker niet.
Ook schijnt de kleur van de wagen duidelijkheid te verschaffen over de persoonlijkheid van de rijder. Eigenaren van een grijze auto, bijvoorbeeld, worden liever niet geconfronteerd met gevoelens en zij verkeren het liefst in intellectueel gezelschap. Ze gaan conflicten uit de weg of lossen deze op met hun diplomatieke talenten. Ze houden van stijlvolle auto's, maar die mogen niet te pronkerig zijn. Het klinkt mij als een verrassend rake typering in de oren, maar laten we dit alles toch maar gewoon als kletskoek beschouwen. Ik heb ook in een groene, witte en rode auto gereden en zelfs een blauwe. Mijn gedragingen en mijn standpunten waren toen niet fundamenteel anders dan die van nu.
Wij rijden nu een klein jaar in onze V. Er openbaarde zich geen enkel mankement, hij rijdt soepel en hij verbruikt niet al te veel brandstof. Die drie dingen lijken mij het allerbelangrijkst. De rest is, welbeschouwd, bullshit.
(bron: http://www.hartenziel.nl/artikel/je_bent_wat_je_rijdt/)
Door: Floris Blom
Ik heb niks met auto’s. Behalve wanneer die van ons weer vervangen moet worden. Dan blijkt dat ik, mijns ondanks, diep in mijn hart verduiveld goed weet in welke auto ik wel of beslist niet gezien wil worden.
‘Situationele betrokkenheid’ noemen deskundigen dat: ik begin mij pas voor het onderwerp te interesseren wanneer de nood aan de man is, en daarna is het weer afgelopen. Vorig jaar om deze tijd was het weer zover, want ik diende op stel en sprong mijn auto van de zaak in te leveren. De beslissing moest snel genomen worden. De shortlist met begeerde merken en types bevatte niet eens zoveel namen en ons budget kende uiteraard een limiet. Dan heb je weinig te kiezen. Uiteindelijk viel ons oog op een donkergrijze auto van een Zweeds merk waarvan de naam begint met de letter V.
Wat zegt die keuze over mij? Volgens mijn psychotherapeut is het een mannelijke auto. Dat is dan in elk geval mooi meegenomen. Volgens mijn goede vriend J. echter is het een auto die behoort tot de categorie Helemaal Fout.
Daar heb je het al! Men is wat men rijdt. De auto weerspiegelt de persoonlijkheid van de automobilist. Even afgezien van de financiële armslag kiezen de meeste consumenten het merk en type mede op grond van het bijbehorende imago. De wagen moet bij je passen, je wilt laten zien wie je bent. Elk merk en elk type heeft zo zijn eigen doelgroep. Met de bijbehorende stereotiepen en karikaturen, waar wij allen wel een beeld bij hebben. De BMW- of Audirijder is een bumperklevende dolle stier, Jan Doorsnee heeft een Opeltje of zo’n kleurloze familie-Japanner. In speelgoedautootjes op kruiwagenbandjes, zoals een Suzuki Alto, rijden jongejuffers of bejaarden die eigenlijk de weg niet op durven. Een Mercedes is voor boeren. Pooiers en dealers rijden in een Amerikaan. Er zijn mensen die een verband leggen tussen de dikte van de auto en het (on)vermogen van ’s mans geslachtsdeel. Dat is me te plat, daar doe ik niet aan mee.
Maar het kan nog gekker. De krant van wakker Nederland, nooit te beroerd om onzin te publiceren, berichtte dat de keuze voor een automerk gekoppeld is aan astrologische kenmerken. Uit onderzoek was gebleken dat autohandelaren het liefst een mens van het sterrenbeeld Weegschaal de showroom zien binnenstappen. Die heeft namelijk een uitgesproken voorkeur voor luxe en is ook bereid hiervoor te betalen. Zowel vrouwelijke als mannelijke Weegschalen rijden vaak in dure merken als Mercedes en BMW. In mijn geval klopt dat dus lekker niet.
Ook schijnt de kleur van de wagen duidelijkheid te verschaffen over de persoonlijkheid van de rijder. Eigenaren van een grijze auto, bijvoorbeeld, worden liever niet geconfronteerd met gevoelens en zij verkeren het liefst in intellectueel gezelschap. Ze gaan conflicten uit de weg of lossen deze op met hun diplomatieke talenten. Ze houden van stijlvolle auto's, maar die mogen niet te pronkerig zijn. Het klinkt mij als een verrassend rake typering in de oren, maar laten we dit alles toch maar gewoon als kletskoek beschouwen. Ik heb ook in een groene, witte en rode auto gereden en zelfs een blauwe. Mijn gedragingen en mijn standpunten waren toen niet fundamenteel anders dan die van nu.
Wij rijden nu een klein jaar in onze V. Er openbaarde zich geen enkel mankement, hij rijdt soepel en hij verbruikt niet al te veel brandstof. Die drie dingen lijken mij het allerbelangrijkst. De rest is, welbeschouwd, bullshit.
(bron: http://www.hartenziel.nl/artikel/je_bent_wat_je_rijdt/)
